Supernatural Horror in Literature

Data powstania: koniec grudnia 1925 – lato 1927

Data i miejsce pierwszej publikacji: 1927, „Recluse”, nr 1; wersja uzupełniona (7,5 rozdziału): „Fantasy Fan”, październik 1933-luty 1935; wersja uzupełniona (pełna): 1939, The Out­si­der and Others

Angielskie i amerykańskie wydania książkowe:

Polskie wydania:

Jako Nadnaturalny horror w literaturze:

  • Nadnaturalny horror w literaturze – 2000 (wznowienie w 2008) [przeł. Andrzej Ledwożyw (we wznowieniu przekład poprawili Robert P. Lipski i Łukasz M. Pogoda)]

Jako Nadprzyrodzona groza w literaturze:

Uwagi: Najbardziej znany, wręcz kultowy esej opisujący genezę literackiej grozy oraz jej historię do lat 20. XX wieku w wersji podstawowej, a w wersji uzupełnionej, drukowanej dziś, również lata 30. Główna wartość pracy leży w jej charakterze encyklopedycznym – widać po niej szerokie oczytanie autora, wiele nazwisk ocaliła od zapomnienia – oraz autokomentatorskim – Lovecraft przedstawia swój własny odbiór poszczególnych dzieł, co pozwala dojrzeć wpływ, jaki miały na niego i jego twórczość. Szczególną uwagę poświęca swoim mistrzom: Poemu, Machenowi, Blackwoodowi, M.R. Jamesowi oraz lordowi Dunsany. Wstęp do eseju to niemal manifest pisarza grozy, z nieśmiertelnym cytatem: „Najstarszą i najsilniejszą emocją ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym” (w: Przyszła na Sarnath zagłada, s. 496).

Lovecraft napisał Nadprzyrodzoną grozę w literaturze na zlecenie W. Paula Cooka (tego samego, który nakłonił go do powrotu do pisania opowiadań po przerwie 1908-1917). Cook obmyślił sobie, że w swoim czasopiśmie „Recluse” wydrukuje artykuł na temat „elementów grozy i niesamowitości w literaturze” (H.P. Lovecraft: Biografia, s. 644). Lovecraft ochoczo zabrał się do pracy – w sumie lektura, badania i pisanie zajęły mu ponad półtora roku. Do wersji z 1927 dodał w latach 30. kilka akapitów na temat pisarzy poznanych w późniejszym czasie (m.in. W.H. Hodgsona czy G. Meyrinka). W ostatecznym kształcie dzieło ukazało się po śmierci autora.

Istnieje wersja streszczająca esej.

Pierwsze polskie wydania eseju były nieścisłe i pełne błędów translatorskich. Dopiero wersja Macieja Płazy z 2016 roku jest pierwszym godnym i wiernym przekładem.