Niesłusznie do H.P. Lovecrafta przylgnęło określenie „Samotnik z Providence”. Pisarz, zwłaszcza w ostatnich kilkunastu latach życia, miał liczne grono znajomych, przyjaciół i korespondentów, których należałoby liczyć na dziesiątki. I znajomości te nie sprowadzały się do wymiany kurtuazyjnych listów i kontaktów na odległość – nie, Lovecraft bardzo chętnie spotykał się z przyjaciółmi, podróżował z nimi, zwiedzał zabytkowe miejsca, chodził na spacery, wymieniał się poglądami, dyskutował… Poniżej na dwóch stronach nakreślone są sylwetki najważniejszych osób z tego grona, z wyszczególnieniem związków, jakie łączyły je z Lovecraftem.
Mateusz Kopacz
Skróty:
ZTPA – Zjednoczone Towarzystwo Prasy Amatorskiej
NTPA – Narodowe Towarzystwo Prasy Amatorskiej
William Frederic Anger (1921-1997) – wielbiciel opowieści niesamowitej. O jego życiu niewiele wiadomo.
Korespondencję z Lovecraftem rozpoczął latem 1934 roku. Miał wiele ambitnych planów, m.in. sporządzenia bibliografii pisma „Weird Tales”, jak również wydania Grzybów z Yuggoth. Anger poznał osobiście Clarka Ashtona Smitha.
Wszystkie listy Lovecrafta do Angera znaleźć można w zbiorze Letters to Robert Bloch and Others.
Edwin Baird (1886-1957) – pierwszy redaktor naczelny pisma „Weird Tales”.
Sprawował funkcję redaktora od marca 1923 do kwietnia 1924, przyjmując wszystkie opowieści Lovecrafta. Jego polityka redaktorska przynosiła straty, dlatego został szybko zwolniony przez właściciela czasopisma. Do roli następcy przymierzano Lovecrafta, który jednak odmówił, gdyż musiałby przeprowadzić się do Chicago. Ostatecznie stanowisko przyjął Farnsworth Wright.
W książce Najlepsze opowiadania, tom 1 znaleźć można spory fragment jednego z listów Lovecrafta do Bairda. Wszystkie listy do Bairda w oryginale znajdziemy z kolei w zbiorze Letters to Woodburn Harris and Others.
F. Lee Baldwin (1913-1987) – wielbiciel fantastyki.
Napisał do Lovecrafta jesienią 1933 roku i ich korespondencja trwała dopóki Baldwin interesował się opowieścią niesamowitą (czyli do roku 1935). Zamierzał wydać Kolor z przestworzy w postaci broszury, lecz nie udało się zrealizować tych planów.
Jako jeden z pierwszych napisał tekst biograficzny na temat Lovecrafta. Nosi tytuł H.P. Lovecraft: A Biographical Sketch (ukazał się m.in. w zbiorku Caverns Measureless to Man: 18 Memoirs of H. P. Lovecraft.
Wszystkie listy Lovecrafta do Baldwina znaleźć można w zbiorze Letters to F. Lee Baldwin, Duane W. Rimel, and Nils Frome.
Robert Hayward Barlow (1918-1951) – utalentowany pisarz, poeta, a w późniejszych latach antropolog, historyk i znawca języków z rodziny Nahuatl, którymi posługiwali się potomkowie Azteków. Popełnił samobójstwo, gdy jeden z jego kochanków groził mu ujawnieniem jego homoseksualizmu.
Barlow w ostatnich latach życia Lovecrafta był prawdopodobnie najbliższą mu osobą wśród znajomych. Pisarz z Providence uczynił go nawet swoim spadkobiercą literackim. Barlow przyczynił się w dużym stopniu do zachowania materiałów po pisarzu, to on na przykład przepisał na maszynie Przemianę Juana Romero, notatnik z pomysłami, niektóre jego listy, a w szczególności Cień spoza czasu. Jeszcze za życia Lovecrafta zajmował się redagowaniem jego dzieł, nadając im tytuły, kompilując i przepisując na maszynie. Gdyby nie on, wiele z nich by przepadło.
Lovecraft (pierwszy z lewej) z rodziną R.H. Barlowa (drugi z lewej)
Lovecraft uważał Barlowa za cudowne dziecko. Gdy otrzymał od niego pierwszy list (1931), nie wiedział, że ma zaledwie 13 lat. Szybko się zaprzyjaźnili, starszy pisarz pomagał młodszemu w tworzeniu opowieści niesamowitych. Napisali wspólnie kilka utworów (lista niżej), obficie wymieniali też listy, zebrane w tomie O Fortunate Floridian: H.P. Lovecraft’s Letters to R.H. Barlow. Barlow dał się poznać również jako drukarz oraz introligator, oprawiając luźne kartki „pierwszej książki Lovecrafta” The Shunned House i wydając własnym sumptem książeczkę The Cats of Ulthar. Również pod względem towarzyskim bardzo dobrze się rozumieli. Lovecraft spędził późną wiosnę i lato roku 1934 oraz lato roku 1935 z rodziną Barlowa na Florydzie. Bawił się wyśmienicie, pracując fizycznie i rozkoszując ciepłem Południa.
Barlow napisał trzy teksty o Lovecrafcie: The Barlow Journal, The Wind That Is in the Grass: A Memoir of H. P. Lovecraft in Florida (oba dostępne w zbiorze Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft) oraz On Lovecraft and Life.
Wspólne dzieła:
Zealia Brown-Reed Bishop (1897-1968) – pisarka, działaczka społeczna.
Lovecraft pisał dla niej opowiadania. Jego usługi zarekomendował Samuel Loveman. Bishop i Lovecraft pierwsze listy wymienili zapewne wiosną 1927 roku, a korespondencja trwała – z przerwami – do 1936 roku (wszystkie istniejące listy do Bishop wydrukowano w świetnie zredagowanym tomie The Spirit of Revision: Lovecraft’s Letters to Zealia Brown Reed Bishop, a także w Letters to Woodburn Harris and Others). Spotkali się tylko raz – 29 maja 1928 roku.
Bishop zamierzała pisać opowiadania romantyczne, dla ludzi twardo stąpających po ziemi, lecz Lovecraft zaplanował jej karierę pisarki grozy. Skończyło się na tym, że wszystkie utwory napisał od początku do końca sam na podstawie zarysów jej pomysłów. W ten sposób powstały:
Wszystkie te opowiadania wraz ze wspomnieniowym esejem Bishop (H. P. Lovecraft: A Pupil’s View) znaleźć można w tomiku The Curse of Yig. Esej jest dostępny również w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft.
James Benjamin Blish (1921-1975) – pisarz science fiction i fantasy, z wykształcenia biolog, znany z takich książek jak Doctor Mirabilis (1964) czy The Day After Judgement (1972), a także wkładu prozatorskiego do uniwersum Star Treka.
Lovecrafta znał krótko i pobieżnie, korespondowali latem 1936 roku, gdy Blish chciał zamieścić wiersz Las w swoim fanzinie „The Planeteer”.
Robert Bloch (1917-1994) – jeden z pisarzy z kręgu Lovecrafta, który niezależnie osiągnął sławę w świecie horroru i thrillera. Autor około 20 powieści (w tym słynnej Psychozy zekranizowanej przez Alfreda Hitchcocka) oraz kilkuset opowiadań. Laureat nagród Hugo, Brama Stokera i World Fantasy.
Lovecraft i Bloch nigdy nie spotkali się osobiście. Wymianę listów zaczęli wiosną 1933 roku, kiedy Robert miał zaledwie 16 lat. Od początku ich korespondencja była bardzo serdeczna, pełna rad starszego pisarza nt. pisania opowieści grozy. Wszystkie listy Lovecrafta do Blocha znaleźć można w książce Letters to Robert Bloch and Others (wcześniej wydane w Letters to Robert Bloch oraz Letters to Robert Bloch: Supplement).
Ślad ręki pisarza z Providence można znaleźć w opowiadaniu Satan’s Servants. Znana jest również historia opowiadania The Shambler from the Stars, w którym Bloch zabija bohatera wzorowanego na Lovecrafcie. Ten ostatni odpłacił młodszemu autorowi Nawiedzicielem mroku, a trylogię dopełnia napisany po śmierci Lovecrafta The Shadow from the Steeple. Z Blochem związany jest również wiersz Do pana Finlaya, na jego ilustrację opowiadania The Faceless God pana Blocha.
Bloch jest autorem serdecznego wstępu do zbioru Dziedzictwo Lovecrafta w formie listu do Lovecrafta, jak również dwóch wspomnieniowych tekstów, opublikowanych w Lovecraft Remembered: Letter to „Weird Tales” i Out of the Ivory Tower. W swojej karierze popełnił wiele pastiszów twórczości mistrza z Providence, które zebrano w tomie The Mysteries of the Worm.
Marion F. Bonner (1883-1952) – przyjaciółka Annie Gamwell, ciotki Lovecrafta.
Korespondowali ze sobą w latach 1936-1937. HPL pisał do niej zwłaszcza o kotach z okolicy, okraszając epistoły rysunkami przedstawicieli kociego rodu. Bonner jest autorką eseju o pisarzu pt. Miscellaneous Impressions of H.P.L. Do znalezienia w zbiorze Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft. Wszystkie listy Lovecrafta do Bonner dostępne są w drugim tomie zestawu Letters to Family and Family Friends.
Hyman Bradofsky (1906-2002) – członek NTPA, wielbiciel fantastyki, a ponad wszystko redaktor fanzinu „Californian”, w którym ukazało się mnóstwo bezprecedensowo długich artykułów i opowiadań różnych autorów z kręgu fantastyki i nie tylko. Obficie publikował tam Lovecraft, co widać po spisie treści zbiorku „The Californian” 1934-1938, który zawiera faksymile wszystkich wydrukowanych tam tekstów. Warto wspomnieć, że numer z lata 1937 poświęcony był zmarłemu pisarzowi z Providence.
Bradofsky zaczął korespondować z Lovecraftem w 1934 roku i wymiana listów trwała do śmierci tego drugiego. W sezonie 1935-1936 Bradofsky sprawował funkcję prezesa NTPA, będąc obiektem wielu niesprawiedliwych ataków, zapewne o podłożu rasowym (Bradofsky był Żydem). Lovecraft jako jeden z niewielu przyszedł mu wtedy z pomocą, pisząc, drukując i rozprowadzając artykuł Some Current Motives and Practices.
Bradofsky napisał esej wspomnieniowy o Lovecrafcie pt. Amateur Affairs, wydany m.in. w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft. Wszystkie listy Lovecrafta do niego znaleźć można w zbiorze Letters to Hyman Bradofsky and Others.
Harry Kern Brobst (1909-2010) – lekarz. Z osób znających osobiście Lovecrafta umarł jako ostatni.
Za młodu interesował się opowieściami niesamowitymi i wytrwałość w tych zainteresowaniach doprowadziła go jesienią 1931 roku do wymiany listów z Lovecraftem. Uczył się w szkole pielęgniarskiej i miał odbyć szkolenie w szpitalu w Providence. Dzięki temu już w lutym 1932 poznał osobiście uwielbianego pisarza. Prawdopodobnie nikt w ostatnich latach życia Lovecrafta nie znał go tak dobrze. Brobst bywał u niego w mieszkaniu, towarzyszył mu w spotkaniach z przyjaciółmi, odwiedzał w szpitalu, kiedy umierał. Cenne wspomnienia ze znajomości obu panów można znaleźć w wywiadzie przeprowadzonym przez Willa Murraya w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft, zatytułowanym Autumn in Providence: Harry K. Brobst on Lovecraft.
David Van Bush, wielebny (1882-1959) – kaznodzieja, wędrowny wykładowca, samozwańczy psycholog, aspirujący poeta.
Największe utrapienie Lovecrafta w zawodzie korektora. Bush zlecał mu pisanie i poprawianie ogromnej liczby prac, jednocześnie jednak płacił regularnie i stanowił przyzwoite źródło zarobku. Współpracowali prawdopodobnie od 1917 roku, z kulminacją w latach 1920-1925. H.P. Lovecraft. Biografia podaje na stronach 450-451 pełną listę publikacji Davida Van Busha, z których Lovecraft poprawiał zapewne sporą część. Twarzą w twarz spotkali się latem 1922 roku.
Utwory Lovecrafta powiązane z osobą lub napisane na zlecenie Davida Van Busha: News Notes (lipiec 1917); News Notes (maj 1922); East and West Harvard Conservatism.
Adolphe Danziger de Castro (1859-1959) – żydowski uczony polskiego pochodzenia, dziennikarz, pisarz i poeta, parał się także polityką.
Castro skontaktował się z Lovecraftem w 1927 roku, poszukując kogoś do zredagowania jego biografii Ambrose’a Bierce’a oraz zbioru opowiadań. Lovecraft zgodził się przerobić jeden utwór z tej drugiej pozycji – Sacrifice to Science, który przeobraził się w Ostatnią próbę. Później doszli do porozumienia również w sprawie drugiego utworu: The Automatic Executioner stał się Elektrycznym katem. Spotkali się dopiero 6 sierpnia 1936 roku, wtedy to powstał wiersz Na odosobnionym cmentarzu w Providence, gdzie ongi spacerował Poe.
Listy wymienione między nim a Lovecraftem znaleźć można w zbiorze Letters to Alfred Galpin and Others.
Lillian Delora Clark (1856-1932) – siostra matki Lovecrafta, malarka-amatorka, nauczycielka.
Silnie wpłynęła na wychowanie Lovecrafta, spędzając z jego matką i nim samym wiele czasu po śmierci męża w 1915 roku. Przyczyniła się do utrwalenia niektórych negatywnych postaw u pisarza: przekonania o słabym zdrowiu, snobizmu klasowego oraz rasizmu. To do niej Lovecraft pisał najbardziej zajadłe listy, których ostrze wymierzone było w imigrantów. Clark zarazem była adresatką bodaj najbardziej szczegółowej korespondencji z wyjazdów Lovecrafta w głąb USA i pobytu w Nowym Jorku. Wraz z drugą ciotką HPL-a, Annie, przez długi czas była najbliższą mu osobą, której zwierzał się niemal ze wszystkiego.
Mieszkali razem mniej więcej od czasu hospitalizacji matki Lovecrafta (1919) aż do przeprowadzki Lovecrafta do Nowego Jorku (1924), a potem po powrocie pisarza do Providence w 1926 roku. Dzielili osobne części budynku przy 10 Barnes Street i stan ten trwał do śmierci kobiety w 1932 (na reumatoidalne zapalenie stawów). Lillian miała spory wpływ na różne życiowe decyzje Lovecrafta i była nieprzychylna jego związkowi z Sonią H. Greene.
Jej mężem był Franklin Chase Clark (1847-1915), doktor nauk medycznych (uratował małemu Lovecraftowi palec przed amputacją po oparzeniu środkami chemicznymi) oraz uczony w literaturze (tłumaczył np. Eneidę z łaciny). Po śmierci ojca Lovecrafta wywarł wielki wpływ na klasyczne zainteresowania chłopca.
Wszystkie zachowane listy do niej znaleźć można w dwutomowym Letters to Family and Family Friends.
Walter John Coates (1880-1941) – badacz Nowej Anglii, redaktor czasopisma „Driftwind”, w którym ukazywały się teksty Lovecrafta.
Zaczęli ze sobą korespondować ok. 1926 roku. Rozmawiali głównie o Nowej Anglii, ale i o filozofii, czego pokłosiem była wydana przez Coatesa broszura z esejem The Materialist Today. Spotkali się 16 czerwca 1927 – rozmawiali wówczas do 3 w nocy na tematy filozoficzno-literackie. Wszystkie listy Lovecrafta do niego znaleźć można w zbiorze Letters to Woodburn Harris and Others.
Napisał poruszające wspomnienie Lovecrafta, które ukazało się w „Driftwind” w 1937 roku, a współcześnie w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft.
Edward H. Cole (1892-1966) – dziennikarz-amator, członek NTPA (w latach 1912-1913 jego prezes) i przyjaciel Lovecrafta. Redaktor amatorskiej gazety „Olympian”.
Poznali się korespondencyjnie w 1914 roku i niedługo później spotkali osobiście. Był to zapewne pierwszy dziennikarz-amator, którego Lovecraft poznał we własnej osobie po wychynięciu z pustelnictwa lat 1908-1913. Stanie się również jednym z najbliższych przyjaciół wczesnych lat działalności literackiej Lovecrafta, do którego będzie pisał liczne listy i z którym do końca życia będzie się chociaż od czasu do czasu spotykał. Wszystkie listy Lovecrafta do niego i do jego syna E. Shermana Cole’a, znajdują się w zbiorze Letters to Alfred Galpin and Others.
Cole jest autorem wspomnienia po Lovecrafcie pt. Ave atque Vale!, które znaleźć można w zbiorze Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft. Utwory związane z Cole’em: Helene Hoffman Cole: 1893–1919; Helene Hoffman Cole—Litterateur; [Untitled Notes on Amateur Journalism] (kwiecień 1915); [Untitled Notes on Amateur Journalism] (lipiec 1923).
Ira A. Cole (?) – członek organizacji dziennikarstwa amatorskiego ZTPA z Kansas, poeta. Wkrótce po porzuceniu spraw literackich został farmerem i kaznodzieją.
Przyjaciel Maurice’a W. Moego, który zaproponował go do kręgu korespondencyjnego Kleicomolo (w którego skład oprócz niego i Lovecrafta wchodzili Moe oraz Rheinhart Kleiner). Cole napisał wspomnienie Lovecrafta, A Tribute from the Past, które znalazło się w zbiorze Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft. Przyjaźń obu panów opisuje książka To the Recipient of This Volume.
Utwory Lovecrafta związane z Cole’em: For a Historian – Ira A. Cole; On the Cowboys of the West.
Willis Clark Conover Jr. (1920-1996) – producent jazzowy i prezenter radiowy Głosu Ameryki, propagator i znawca muzyki jazzowej, swego czasu bardzo popularny we Wschodniej Europie, w tym w Polsce, którą odwiedził w 1959 roku (pod tym linkiem relacja z wizyty w 743. numerze czasopisma „Przekrój”). Za młodu wielki fan science fiction oraz redaktor pisma „Science Fantasy Correspondent”.
Jego znajomość z Lovecraftem trwała krótko i przerwała ją śmierć HPL-a. Pierwszy list wysłał do starszego pisarza w lipcu 1936 roku, 8 miesięcy przed jego śmiercią. Choć krótka, znajomość była bardzo serdeczna. Conover uwiecznił ją w pięknie zaprojektowanej książce Lovecraft at Last. Wszystkie listy Lovecrafta do Conovera znaleźć można w zbiorze Letters to Robert Bloch and Others.
W. Paul Cook (1880-1948) – amatorski drukarz, redaktor i wydawca. Założył dwie firmy drukarskie, The Recluse Press oraz The Driftwind Press, które wydały kilka pozycji Lovecraftowskich. Redaktor pism „Vagrant”, „The Recluse” i innych.
Do końca życia Lovecrafta był jego przyjacielem. Poznali się w 1917 roku w ramach działalności amatorskiej, a już we wrześniu tego roku spotkali osobiście. Cook był oddanym członkiem organizacji amatorskich, drukującym czasopisma po kosztach produkcji. Swoimi zachętami przyczynił się do powrotu Lovecrafta do pisania opowieści grozy, to również on podjął się przygotowania pierwszej książki Lovecrafta z prawdziwego zdarzenia – The Shunned House. W czasopismach Cooka ukazało się mnóstwo tekstów Lovecrafta.
Utwory związane z W. Paulem Cookiem: Among the Amateurs; News Notes (lipiec 1917); Department of Public Criticism (styczeń 1919); Department of Public Criticism (maj 1919); The Vivisector (marzec 1921); To Two Epgephi; Greetings; Nadprzyrodzona groza w literaturze.
Napisał bodaj najlepsze i najdłuższe wspomnienie Lovecrafta, In Memoriam: Howard Phillips Lovecraft, którego ostatnie wydanie znajduje się w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft.
William Levi Crawford (1911-1984) – amerykański wydawca i redaktor. Publikował takie czasopisma jak „Marvel Tales” czy „Unusual Stories”. Na jego cześć ustanowiono nagrodę William L. Crawford Memorial Award dla debiutów powieściowych w dziedzinie fantasy.
Lovecraft poznał go jesienią 1933 roku. Crawford buchał młodzieńczym zapałem do wydawania, co zachęcało Lovecrafta, by pisać. Dzięki młodemu fanowi powstały takie eseje jak Some Notes on a Nonentity oraz Some Notes on Interplanetary Fiction. Crawford pałał wręcz dziką ochotą, by wydać w postaci broszur któryś z dłuższych tekstów Lovecrafta. Padło ostatecznie na Widmo nad Innsmouth i w ten sposób broszura Shadow over Innsmouth w 1936 roku stała się pierwszą wydrukowaną i rozprowadzaną książką Lovecrafta. Crawford napisał o tej publikacji esej Lovecraft’s First Book, który można znaleźć w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft.
August William Derleth (1909-1971) – pisarz, poeta i wydawca. Założyciel wydawnictwa Arkham House, które jako pierwsze publikowało wydania zbiorcze Lovecrafta. Autor licznych powieści detektywistycznych oraz zbiorów opowiadań rozbudowujących mitologię Cthulhu.
Korespondencję zaczęli w sierpniu 1926 roku i trwała ona do końca życia Lovecrafta (wszystkie ich listy znaleźć można w dwutomowym zbiorze The Essential Solitude). Dyskutowali głównie na tematy literackie. Lovecraft żywił wielki podziw dla pracowitego i obrotnego Derletha, który swoją przedsiębiorczością próbował objąć również starszego pisarza, sprzedając jego teksty, kiedy ten uznawał wysyłanie ich za poniżej godności.
Chociaż obaj panowie nigdy się nie spotkali, Derleth odegrał w pośmiertnym rozpowszechnianiu twórczości Lovecrafta niebagatelną rolę. W 1939 roku, planując wydać wielki tom z opowiadaniami Lovecrafta, założył z Donaldem Wandreiem wydawnictwo Arkham House, wcześniej odesłany z kwitkiem przez wielu większych wydawców. W 1939 ukazał się The Outsider and Others, a wkrótce potem Beyond the Wall of Sleep, Marginalia i inne tomy związane z Lovecraftem. W międzyczasie wraz z sekretarkami z wydawnictwa wykonywał tytaniczną pracę zbierania i transkrypcji listów Lovecrafta. W latach 60. i 70. opublikował Selected Letters, przekrojowe, długo oczekiwane wydania listów Lovecrafta.
Oprócz godnej pochwały pracy na rzecz rozpowszechnienia i zachowania dzieł Lovecrafta, Derleth prowadził kontrowersyjną działalność. Pisał całe ryzy przeciętnych opowieści rozbudowujących mity Cthulhu, rzadko kiedy będących zgodnymi z oryginalną wizją pisarza z Providence. Derleth jeszcze za życia Lovecrafta starał się usystematyzować uniwersum stworzone przez starszego autora, nazywając je początkowo „mitologią Hastura”, a potem „mitologią Cthulhu”. Derleth wyobrażał sobie świat Przedwiecznych niczym świat chrześcijański, gdzie bogowie są podzieleni na dobrych Starszych Bogów i złych Przedwiecznych, co stało w sprzeczności z pierwotną ideą.
Inna wątpliwa etycznie działalność to stworzenie na podstawie krótkich notek czy wpisów w notatniku Lovecrafta wielu opowiadań (i jednej powieści) oraz przypisanie ich autorstwa pisarzowi z Providence. Wszystkie takie teksty znaleźć można po polsku w książce Obserwatorzy spoza czasu. Po polsku ukazał się także wybór opowiadań mitycznych Derletha pt. Maska Cthulhu.
Derleth napisał kilka krótszych i dłuższych esejów na temat Lovecrafta, które znaleźć można w następujących zbiorach: H.P.L.: A Memoir, Some Notes on H. P. Lovecraft, Mirage on Lovecraft: A Literary View i Lovecraft Remembered.
John T. Dunn (1889-1983) – Amerykanin irlandzkiego pochodzenia, członek ZTPA. Prowadził bardzo burzliwe dyskusje z Lovecraftem, zarówno na żywo, jak listownie. Poznali się około 1915 roku i utrzymywali kontakt przez kolejne 2 lata. Ich kłótnie miały głównie tło polityczne – Dunn był izolacjonistą w sprawie Irlandii, Lovecraft zaś uważał, że Irlandia powinna podlegać Wielkiej Brytanii. Prócz tego Dunn, w przeciwieństwie do HPL-a, był stanowczym pacyfistą – za działalność antywojenną spędził 2 lata w więzieniu.
W książce L. Sprague’a de Campa Lovecraft: A Biography znaleźć można zapis rozmów przeprowadzonych z Dunnem na temat Lovecrafta i jego zachowań. Z kolei wszystkie listy Lovecrafta do Dunna dostępne są za darmo w periodyku „Books at Brown”, nr XXXVIII-XXXIX, 1991-1992 oraz w książkowym zbiorze Letters to Alfred Galpin and Others.
Utwory związane z Dunnem: Lines on Graduation from the R.I. Hospital’s School of Nurses; Ye Ballade of Patrick von Flynn.
Bernard Austin Dwyer (1897-1943) – wielbiciel literatury grozy. Sam tworzył niewiele, a w druku ukazał się tylko jeden jego wiersz. Przyjaciel Clarka Ashtona Smitha, odznaczający się potężną posturą.
Zaczął korespondować z Lovecraftem w 1927 roku, a spotkał go osobiście w 1928 roku. HPL pisał o nim tak:
Dwyer to porządny facet, nie ma co do tego żadnych wątpliwości, a jego zalety przyćmiewają bardzo nieliczne wady. Obdarzony jest wyobraźnią o nieprzebranej wrażliwości, subtelności i barwności; a sposób, w jaki pochłania liczne książki, które mu pożyczam (sam nie ma dostępu do literatury w całkowitej leśnej głuszy, w jakiej przyszło mu żyć), stanowi dowód jego wielkiej inteligencji, silnego poczucia estetyki oraz głęboko w nim zakorzenionej literackiej szczerości. (…) Jak zapewne wspominał Ci Wandrei, jest przystojnym, młodocianym gigantem — potężnym drwalem i atletą, a zarazem skromną, dobrze wychowaną i ogólnie pozbawioną wszelkich złych nawyków osobowością (H.P. Lovecraft. Biografia, s. 725).
Wszystkie listy do Dwyera znaleźć można w tomie Letters to Maurice W. Moe and Others. Dwyer zasugerował liczne korekty do Szepczącego w ciemności. Inny utwór związany z Dwyerem to Zły duchowny. Szczegóły w linku.
Ernest A. Edkins (1867-1946) – krytyk i pisarz z organizacji dziennikarzy-amatorów. Lovecraft podziwiał jego opowieści grozy i w latach trzydziestych skłonił go do powrotu do amatorskiego dziennikarstwa. Zachował nawet wszystkie jego listy adresowane do siebie, co nie było częste. Edkins jednak Lovecraftowej strony korespondencji nie odkładał, przetrwał jedynie jeden dokument (do znalezienia w Miscellaneous Letters).
Edkins napisał wspomnienie po Lovecrafcie, zatytułowane Idiosyncrasies of H.P.L., które znaleźć można w zbiorze Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft. Utwory związane z Edkinsem: Defining the “Ideal” Paper.
C. M. Eddy, Jr.
Clifford Martin Eddy, Jr. (1896-1967) i Muriel E. Eddy – małżeństwo z Providence. Clifford był pisarzem grozy.
Lovecraft poznał ich najprawdopodobniej w 1923 roku. Wymieniwszy kilka listów i telefonów, spotkali się w mieszkaniu Eddych w East Providence w sierpniu 1923. Już w tamtym czasie Eddy był profesjonalnym pisarzem horroru i opowieści detektywistycznych, mającym na koncie kilka opowiadań w paru czasopismach, a mimo to przekazywał Lovecraftowi swoje teksty do redakcji. Bliższy kontakt utrzymywali jedynie w latach 1923-1924, później ich przyjaźń osłabła, a w latach 30. zanikła zupełnie. Ostatni ważniejszy kontakt miał miejsce, gdy C.M. Eddy świadczył w sprawie rozwodowej Lovecrafta.
Rodzina Eddych napisała kilka esejów wspomnieniowych o Lovecrafcie, które zebrano w książce The Gentleman from Angell Street. Istnieją solidne podstawy sądzić, że pewna liczba „faktów” tam przedstawionych została zmyślona.
Wspólne projekty Lovecrafta i C. M. Eddy’ego:
Wszystkie listy Lovecrafta do Eddych można znaleźć w zbiorze Miscellaneous Letters.
Harold S. Farnese (1890/1891-1945) – kompozytor, nagrodzony w konserwatorium paryskim za osiągnięcia. Był dyrektorem pomocniczym w Institute of Musical Art w Los Angeles.
Farnese skomponował muzykę do dwóch sonetów Lovecrafta z serii Grzyby z Yuggoth: Mirażu (XXIII) oraz Przedwiecznej latarni (XXVII) – partytury można znaleźć w zbiorze Fungi from Yuggoth: An Annotated Edition, a nagranie z 2015 można kupić na CD TUTAJ (znajduje się na dodatkowym dysku). Istnieje też zapis utworu stworzonego po śmierci Lovecrafta pt. Elegy for Lovecraft (zdjęcie niżej). Farnese zaproponował HPL-owi również napisanie libretta opery, lecz pisarz odrzucił pomysł, twierdząc że nie ma umiejętności pisania dramatów.
Kompozytor był również adresatem ciekawego listu Lovecrafta na temat teorii opowieści niesamowitej (znaleźć go można w zbiorze Koszmary i fantazje). Całość zachowanej korespondencji między panami znaleźć można w Miscellaneous Letters.
Virgil Finlay (1914-1971) – ilustrator i malarz, tworzył głównie grafiki do czasopism pulpowych z science fiction i opowieścią niesamowitą. Pracował głównie farbami olejnymi, gwaszem oraz piórkiem i tuszem.
Zaczęli korespondować we wrześniu 1936 roku. Wszystkie listy Lovecrafta do niego znaleźć można w zbiorze Letters to Hyman Bradofsky and Others. Jeszcze zanim się poznali, Lovecraft podziwiał jego dzieła w „Weird Tales”. Stworzył nawet wiersz dedykowany Finlayowi, Do pana Finlaya, na jego ilustrację opowiadania The Faceless God pana Blocha.
Finlay jest autorem słynnego portretu Lovecrafta w XVIII-wiecznej peruce:
Nils Helmer Frome (1918-1962) – wywodzący się ze Szwecji kanadyjski wielbiciel fantastyki, redaktor „Supramundane Stories”, najprawdopodobniej pierwszego fanzinu w Kanadzie.
W drugim numerze jego czasopisma ukazały się dwa teksty Lovecrafta: Nyarlathotep i Uwagi na temat pisania weird fiction. Wymieniać listy zaczęli jesienią 1936 roku. Ich krótka korespondencja znajduje się w Uncollected Letters, cześć Lovecraft znajdziemy także w zbiorze Letters to F. Lee Baldwin, Duane W. Rimel, and Nils Frome.
Alfred Galpin (1901-1983) – filozof, poeta, kompozytor, nauczyciel języka francuskiego, tłumacz.
Poznali się zapewne w drugiej połowie 1917 roku i dość szybko stali serdecznymi przyjaciółmi. Lovecraft uważał Galpina, wówczas 16-letniego ucznia Maurice’a W. Moego, za „cudowne dziecko”. Pisał o nim w ten sposób:
pod względem intelektualnym jest niemalże zupełnie jak ja. Niemalże, gdyż przewyższa mnie znacząco — jest tym, kim ja bym chciał być, gdybym miał intelekt taki jak jego. Nasze umysły wymodelowano w ten sam sposób, jego jednak jest doskonalszy. Sam jeden jest w stanie uchwycić tok mych myśli i je znacznie rozwinąć. W taki właśnie sposób zmierzamy mrocznymi ścieżkami wiedzy: powłóczący nogami biedny starzec, a przed nim wskazujący ścieżkę czujny młody chłopiec z latarnią (cyt. za: H.P. Lovecraft. Biografia, s. 316).
O tym, jak bardzo się rozumieli, świadczy też inny cytat: „Moja matka z wszelkim prawdopodobieństwem była jedyną osobą, może poza Alfredem Galpinem, która mnie w pełni rozumiała” (cyt. za: H.P. Lovecraft. Biografia, s. 436). Najczęstszymi tematami przewijającymi się w ich korespondencji są filozofia i poezja. Obaj byli zwolennikami Nietzschego. Osobiście spotkali się 30 lipca 1922 roku w Cleveland. Chociaż w pierwszych latach znajomości Lovecraft i Galpin byli wielkimi przyjaciółmi, ich bratnie uczucie straciło żar mniej więcej w okresie wyjazdu HPL-a do Nowego Jorku. Wówczas to Galpin zainteresował się muzyką i wyjechał do Europy. Niestety, po zmianie priorytetów w życiu, zawstydzony niegdysiejszymi dyskusjami, zniszczył większość listów od Lovecrafta. To, co przetrwało, można znaleźć w książce Letters to Alfred Galpin and Others. Galpin, wraz z Lovecraftem i Maurice’em W. Moem, był członkiem kręgu korespondencyjnego Gallomo.
Utwory zainspirowane osobą Galpina lub w jakiś sposób z nim związane: poezja (w niej znajdziemy spory cykl poświęcony miłosnym przygodom młodzieńca) – Birthday Lines to Margfred Galbraham; Damon and Delia, a Pastoral; Do Delii unikającej Damona; Damon — a Monody; Hylas and Myrrha; Myrrha and Strephon; To Zara; Plaster-All; To the Incomparable Clorinda; The Greatest Law; To Alfred Galpin, Esq.; Damon and Lycë; To the A.H.S.P.C., on Receipt of the May Pippin; To Mr. Galpin; The Dream; eseje – News Notes (listopad 1918); News Notes (lipiec 1925). Również jedyna sztuka Lovecrafta, Alfredo, opowiada o roszadach miłosnych Galpina. Z kolei przestrogą dla przyjaciela przed wejściem w świat alkoholu jest Stary Bugs.
Utwory napisane wspólnie:
Annie Emeline Phillips Gamwell (1866-1941) – młodsza siostra matki Lovecrafta.
Lovecraft jako chłopiec był drużbą na jej ślubie z Edwardem Francisem Gamwellem. Mąż Annie, dziennikarz, przyczynił się do wczesnego zainteresowania Lovecrafta drukowaniem własnych gazet.
Annie w 1919 roku, po separacji z mężem i hospitalizacji matki Lovecrafta, przeprowadziła się do mieszkania jej siostrzeńca. Będą dzielić lokum do momentu wyprowadzki Lovecrafta do Nowego Jorku w 1924. Ze względów finansowych powrócą do wspólnego mieszkania w 1933 roku i będą zajmować jeden dom aż do śmierci Lovecrafta.
Utwory Lovecrafta związane z Annie: [On Newport, Rhode Island]; Srebrny klucz.
Wszystkie zachowane listy do niej znaleźć można w dwutomowym Letters to Family and Family Friends.
Arthur H. Goodenough (1871-1936) – poeta-amator z leśnych ostępów stanu Vermont, rozmiłowany w poezji Lovecrafta. W 1918 roku napisał pean na cześć idola: Lovecraft – an Appreciation. Adresat, sądząc, że to drwina, zamierzał wystosować ciętą odpowiedź, na szczęście znajomi przekonali go, że Goodenough pisał szczerze. Lovecraft stworzył więc wiersz z podziękowaniami – To Arthur Goodenough, Esq.
Osobiście spotkali się latem 1927 roku. Goodenough zdumiał Lovecrafta swym niedopasowaniem do współczesności (mimo że tamten jeszcze dziesięć lat wcześniej sam był anachroniczny).
Na niniejszej stronie ukazał się spolszczony wywiad „pocztówkowy”, który Goodenough przeprowadził z Lovecraftem: WYWIAD.
Sonia Haft Greene (również Sonia H. Lovecraft, później Sonia H. Davis) (1883-1972) – businesswoman, pisarka- i poetka-amatorka, żona Lovecrafta (oficjalnie nigdy się nie rozwiedli, choć proces rozwodowy odbył się w 1929 roku).
Poznali się podczas zjazdu organizacji NTPA latem 1921 roku. Sonia była zafascynowana osobowością Lovecrafta, od samego początku prężnie dążąc do bliższej znajomości. Od czasu wspomnianego zjazdu stała się też zwolenniczką organizacji amatorskich, czynami i finansowo wspierając ich działalność (m.in. założyła swoje pismo, „Rainbow”). Dzięki temu miała okazję do bliższego zapoznania z Lovecraftem. Szybko zaczęli obfitą korespondencję (ponoć pisali do siebie codziennie), dyskutując o filozofii, świecie dziennikarzy-amatorów i literaturze. Niestety praktycznie żaden z listów nie przetrwał – Sonia, rozgoryczona ostatecznym rozpadem związku, spaliła wszystkie. Jedyne pozostałości ich korespondencji mają formę esejów przepisanych przez Lovecrafta na boku i cytatów. Można je znaleźć w zbiorze Miscellaneous Letters.
Coraz liczniejsze i dłuższe spotkania na przestrzeni lat 1921-1924 uwieczniła ceremonia ślubna w Nowym Jorku, 3 marca 1924 roku. O ich wspólnym życiu można przeczytać w biografii, w tym miejscu warto jedynie dodać, że po raz ostatni zobaczyli się w 1933 roku. Sonia napisała kilka tekstów wspomnieniowych o Lovecrafcie: The Private Life of H.P. Lovecraft, Memories of Lovecraft (oba w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft) oraz Lovecraft as I Knew Him (w Lovecraft Remembered).
Utwory Lovecrafta związane z Sonią: Nietzscheism and Realism; „Rainbow” Called Best First Issue; News Notes (wrzesień 1921); News Notes (maj 1922); Godzina czwarta; News Notes (maj 1924); To Xanthippe, on Her Birthday — March 16, 1925; European Glimpses. Wspólnie napisali Koszmar na Plaży Martina.
Hazel Heald (1896-1961) – aspirująca pisarka, która najprawdopodobniej nie wydała żadnych utworów oprócz tych stworzonych przy udziale Lovecrafta. Pochodziła z Sommerville w Massachusetts.
Niewiele o niej wiadomo. Zaczęli korespondować wiosną lub latem 1932 roku i całkiem możliwe, że się spotkali (państwo Eddy twierdzili, że Heald podkochiwała się w pisarzu).
Utwory wspólne Lovecraft i Heald:
Jonathan E. Hoag (1831-1927) – w momencie poznania z Lovecraftem sędziwy poeta-amator z Nowego Jorku, dla którego HPL od 1918 roku pisał wiersze urodzinowe. Są to kolejno: To Jonathan E. Hoag, Esq.(1918), To Jonathan Hoag, Esq. (1919), Ad Scribam, To Mr. Hoag (1921), On a Poet’s Ninety-first Birthday, To Mr. Hoag (1923), To Mr. Hoag (1924), To Mr. Hoag (1925), To Jonathan Hoag, To Jonathan E. Hoag, Esq. (1927).
Lovecraft po śmierci Hoaga zredagował zbiór jego poezji, do którego napisał wstęp. Stworzył też wiersz pożegnalny Ave atque Vale. Inny utwór związany z Hoagiem: Prologue to „Fragments from an Hour of Inspiration” by Jonathan E. Hoag. Wszystkie pocztówki Lovecrafta do Hoaga znaleźć można w Miscellaneous Letters.
Charles D. Hornig (1916-1999) – wielbiciel science fiction, redaktor legendarnego fanzinu „The Fantasy Fan”, później także „Wonder Stories”.
Poznali się w 1933 roku, gdy Hornig założył „The Fantasy Fan”. Lovecraft opublikował tam liczne utwory, m.in. większą część ostatecznej wersji Nadprzyrodzonej grozy w literaturze. Spotkali się 25 maja 1935 roku w Providence. Zachowaną korespondencję Lovecrafta do Horniga znajdziemy w Miscellaneous Letters.
Harry Houdini (właśc. Erik Weisz, 1874-1926) – słynny iluzjonista, prestidigitator, specjalista od ucieczek i demaskator mediów spirytystycznych.
Przez pewien czas współpracował z „Weird Tales”. To właśnie za pośrednictwem tego pisma panowie się poznali: redakcja zleciła Lovecraftowi napisanie opowieści grozy, której głównym bohaterem będzie Houdini. Wynikiem jest opowiadanie Pod piramidami, które ukazało się tylko pod nazwiskiem Houdiniego. Iluzjonista pomagał Lovecraftowi w poszukiwaniu pracy w Nowym Jorku. Pod koniec życia zlecił mu napisanie książki zwalczającej wszelkiego rodzaju przesądy. Nigdy nie powstała, ale wstępne notatki i streszczenie przetrwały jako The Cancer of Superstition. Przetrwał jeden list z komunikacji z Houdinim, znaleźć go można w Miscellaneous Letters.
George Julian Houtain – dziennikarz-amator, redaktor. Poznał Lovecrafta w Bostonie w 1920 roku. Przez kilka lat utrzymywali serdeczny kontakt, który ok. 1925-1926 się urwał. W 1921 Houtain założył humorystyczne, niepoprawne politycznie czasopismo „Home Brew”, w którym ukazały się opowiadania Reanimator Herbert West oraz Przyczajona groza.
Napisał wspomnienia związane z Lovecraftem: Amateur Writings (w zbiorze Lovecraft Remembered) oraz 20 Webster Street (w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft). Lovecraft zadedykował mu wiersz To Two Epgephi.
Robert Ervin Howard (1906-1936) – pisarz opowiadań fantasy, science fiction oraz grozy, wsławił się szczególnie jako jeden z pionierów heroic fantasy oraz sword & sorcery. Twórca postaci Conana Barbarzyńcy, Kulla i Solomona Kane’a. Był także kulturystą i historykiem-amatorem. Popełnił samobójstwo.
Nigdy nie poznał Lovecrafta osobiście, aczkolwiek obaj prowadzili obfitą korespondencję (zebraną w dwóch tomach pt. A Means to Freedom: The Letters of H. P. Lovecraft and Robert E. Howard). Pierwszy list Howarda do Lovecrafta dotyczył pomyłki w opowiadaniu Szczury w murach (której autor miał świadomość, trzeba podkreślić). Ich listy dotyczyły mnogości tematów, szczególnie antropologii, historii oraz literatury.
Lovecraft pisał na jego temat:
Oto facet, którego podstawowa mentalność w moich oczach nie odbiega od przeciętnej porządnego, zacnego obywatela (…) — bystrego i zapalonego, starannego i wytrwałego, ale nie wnikliwego czy obdarzonego analitycznym umysłem, który jest zarazem jednym z najbardziej interesujących stworzeń, jakie znam. Dwa Działa [tj. Howard] jest ciekawą postacią, gdyż oparł się standaryzacji własnych myśli i uczuć. Pozostał sobą. Do dziś nie jest w stanie rozwiązać równania kwadratowego i zapewne uważa, że Santayana to gatunek kawy — ma jednak w sobie uczucia, które ukształtował w wyjątkowo harmonijne wzorce i z których wypływają jego cudowne porywy historycznej retrospekcji oraz geograficznych opisów (w listach), a także barwne, zamaszyste i spontaniczne wizje prehistorycznego świata bitew w opowiadaniach (…) wizje, które dążą do wyrazistości i autoekspresyjności, mimo swych zewnętrznych ustępstw względem śmiesznego pulpowego ideału (cyt. za: H.P. Lovecraft. Biografia, s. 850)
Howard był bardzo ciekawy mitologii Lovecrafta i od początku pytał pisarza o tę część jego dorobku. Sam dołożył nieco do tego uniwersum. Wymyślił np. zakazaną księgę Nienazwane Kulty.
Lovecraft napisał o nim esej pośmiertny, Pamięci Roberta Ervina Howarda. Jedyne wspólne dzieło: Wyzwanie z innego świata.
Winifred Virginia Jackson (1876-1959) – poetka, publikowała pod pseudonimem Elizabeth Neville Berkeley.
Poznali się przy okazji działalności w ZTPA mniej więcej na przełomie 1915 i 1916 roku. Szybko nawiązali współpracę literacką: Lovecraft publikował jej wiersze, pisał o jej twórczości, redagował z nią czasopismo, a także stworzył dwa teksty prozą. Tak bliska współpraca (ale też np. to, że otrzymał od Jackson na święta Bożego Narodzenia jej zdjęcie) stworzyła podstawę do spekulacji, że mieli romans. Niestety z ich korespondencji zachowało się zaledwie 5 listów Lovecrafta, dlatego trudno powiedzieć, jak daleko posunięta była ich znajomość. Jeśli w grę wchodziła miłość, to platoniczna.
Istniejące listy do niej zebrane zostały w zbiorze Letters to Rheinhart Kleiner & Others.
Utwory Lovecrafta związane z Jackson: To the Arcadian; Nieznane; Department of Public Criticism (maj 1918); Winifred Virginia Jordan: Associate Editor; On Receiving a Portraiture of Mrs. Berkeley, ye Poetess; Winifred Virginia Jackson: A “Different” Poetess; News Notes (styczeń 1922)
Utwory napisane wspólnie:
George Willard Kirk (1898-1962) — księgarz, wydawca (m.in. listów Ambrose’a Bierce’a) i myśliciel.
Lovecraft poznał go w Cleveland w 1922 roku. W 1924 spotkali się ponownie w Nowym Jorku. Tam zaprzyjaźnili się. Mieli podobne poglądy, potrafili dyskutować i chodzić po mieście do białego rana. Kirk pisał do przyszłej żony tak: „Niezmiernie lubię towarzystwo HPL-a. Dziewczyno, jeśli z Tobą spędzę kiedykolwiek milsze chwile, specjalnie dla Ciebie wynajdę skórkę od banana, na której nie da się poślizgnąć” (cyt. za: H.P. Lovecraft. Biografia, s. 596).
Córka Kirka, Mara Kirk Hart, wspólnie z S.T. Joshim skompilowała książkę pt. Lovecraft’s New York Circle: The Kalem Club, 1924-1927. Można w niej znaleźć m.in. listy George’a Kirka dotyczące Klubu Kalem, kręgu przyjaciół, do którego należał Lovecraft. Dodatkowo w Lovecraft Remembered znajduje się esej Mary Kirk Hart Walkers in the City: George Willard Kirk and Howard Phillips Lovecraft in New York City, 1924 – 1926 opisujący zażyłość Kirka i Lovecrafta. Z listów przetrwały tylko dwa i znaleźć można je w Miscellaneous Letters.
Utwory związane z Kirkiem: In Memoriam: Oscar Incoul Verelst of Manhattan: 1920 – 1926; To George Kirk, Esq.; To George Willard Kirk, Gent., of Chelsea-Village, in New-York, upon His Birthday, Novr. 25, 1925.
Rheinhart Kleiner (1892-1949) – poeta, dziennikarz-amator, myśliciel.
Przez lata prowadził z Lovecraftem ożywioną korespondencję, wywierając silny wpływ na poglądy antropologiczne, literackie i społeczne pisarza. Był członkiem kręgu korespondencyjnego Kleicomolo (w skład którego wchodzili Ira A. Cole, Maurice W. Moe i Lovecraft). Listy do niego zebrane zostały w zbiorze Letters to Rheinhart Kleiner and Others. Tam też znajdują się teksty poetyckie, eseje oraz wiersze Kleinera związane z Lovecraftem, w tym poezja tego ostatniego, której powstanie wynikło z korespondencji między panami (To Charlie of the Comics; To Mistress Sophia Simple, Queen of the Cinema; To the Incomparable Clorinda; To Saccharissa, Fairest of Her Sex; To Rhodoclia – Peerless among Maidens; To Belinda, Favourite of the Graces; To Heliodora – Sister of Cytheraea; Grace; John Oldham: A Defence; Cindy: Scrub-Lady in a State Street Skyscraper; Książkowy kram; Content; To Mr. Kleiner, on Receiving from Him the Poetical Works of Addison, Gay, and Somerville; R. Kleiner, Laureatus, in Heliconem; To Rheinhart Kleiner, Esq., Upon His Town Fables and Elegies; The Pathetick History of Sir Wilful Wildrake; [On Rheinhart Kleiner Being Hit by an Automobile] i On Collaboration). Pośrednio przyczynił się także do powstania Ogara.
Poznali się w 1915 roku, przy okazji rozsyłania przez Lovecrafta czasopisma „The Conservative” wśród członków organizacji dziennikarstwa amatorskiego ZTPA. Po raz pierwszy mieli okazję porozmawiać w cztery oczy 1 lipca 1916 roku, gdy Kleiner zatrzymał się w Providence w drodze na zjazd jednej z organizacji dziennikarstwa amatorskiego. Okazję do większej ilości spotkań obaj panowie mieli, gdy Lovecraft zamieszkał w Nowym Jorku w latach 1924-1926. W tym okresie spędzali ze sobą i innymi członkami tzw. Klubu Kalem niezliczone godziny. W ostatnich 10 latach życia HPL-a żar ich przyjaźni nieco osłabł. To Kleiner przedstawił HPL-owi jego przyszłą żonę, Sonię H. Greene.
Kleiner napisał kilka tekstów o HPL-u: Bards and Bibliophiles, A Memoir of Lovecraft, A Note on Howard P. Lovecraft’s Verse oraz Discourse on H. P. Lovecraft (wszystkie można znaleźć w Lovecraft Remembered).
Herman C. Koenig (1893-1959) – pracownik nowojorskich Electrical Testing Laboratories oraz kolekcjoner książek, zwłaszcza z dziedziny niesamowitości.
Do Lovecrafta napisał jesienią 1933 roku z pytaniem, gdzie zdobyć Necronomicon. Tak się zaczęła ich korespondencyjna znajomość, która potrwała do końca życia Lovecrafta. Koenig przez tych kilka lat pożyczył HPL-owi sporo książek z dziedziny grozy – to dzięki niemu pisarz odkrył twórczość Williama Hope’a Hodgsona. Można powiedzieć, że to Koenig pośrednio przyczynił się do uratowania prac Hodgsona od zapomnienia.
Koenig jest również „wydawcą” broszury Charleston z esejem o takim tytule.
Henry Kuttner (1915-1958) – amerykański pisarz fantasy, science fiction i horroru. W Polsce nie brak jego książek: m.in. Elak z Atlantydy (Arax, Warszawa 1990), Twonk: opowiadania (Czytelnik, Warszawa 1988), Najlepsze opowiadania (PiK, Katowice 1993) czy – zbierający wszystkie jego teksty osadzone w świecie Lovecrafta – Księga Ioda: dziesięć opowiadań związanych z Mitami Cthulhu (MAG, Warszawa 1997).
Z Lovecraftem poznał się korespondencyjnie w 1936 roku. Nigdy się nie spotkali i wymienili zaledwie dziesięć listów (listy Lovecrafta zebrane są w Letters to C. L. Moore and Others). Uwagi starszego pisarza pozwoliły Kuttnerowi znacznie usprawnić i uwiarygodnić jego teksty, zwłaszcza Potwora z Salem. Pomimo że ich znajomość trwała krótko, Kuttner dzięki Lovecraftowi poznał swoją żonę, Catherine L. Moore.
Napisał wspomnienie po Lovecrafcie, zatytułowane H.P.L. i opublikowane w zbiorze Marginalia.
Arthur Leeds (1882-1952?) – człowiek, który długo nie mógł znaleźć sobie miejsca na świecie. Występował w cyrku, był dziennikarzem, nowelistą (jedno opowiadanie ukazało się w „Weird Tales”), pracował w reklamie, ale ogólnie borykał się z biedą. Mieszkał w najuboższej części Nowego Jorku, Hell’s Kitchen.
Lovecraft poznał go w czasie pobytu w metropolii w latach 1924-1926, zapewne przez jednego z członków Klubu Kalem (kręgu literackiego). Chadzali na spacery aż do świtu, dyskutując na rozmaite tematy. Po opuszczeniu Nowego Jorku przez Lovecrafta nie utrzymywali szczególnie zażyłej znajomości korespondencyjnej, choć spotykali się za każdym razem, gdy Lovecraft odwiedzał miasto.
Istniejące listy do niego zebrane zostały w zbiorze Letters to Rheinhart Kleiner & Others. Utwór powiązany z Leedsem: [Commercial Blurbs].
Fritz Reuter Leiber Jr. (1910-1992) – znany i ceniony pisarz science fiction, fantasy i horroru, licznie wydawany również w Polsce (ostatnio przez wydawnictwo Solaris – m.in. Mąż czarownicy i Ciemności, przybywaj!). Był również poetą, aktorem, mistrzem szachowym oraz zawodowym szermierzem.
Lovecraft pierwszą styczność z rodziną Leiberów miał w wieku 12 lat, gdy widział ojca Fritza grającego w Providence w szekspirowskich sztukach. Z samym Fritzem poznał się jednak dopiero jesienią 1936 roku, zaledwie parę miesięcy przed śmiercią. Znajomość była serdeczna i, jak pokazuje książka The Writers of the Dark, całkiem owocna w listy i opowieści. Leiber pokazywał Lovecraftowi pierwsze utwory należące do cyklów, z których później zasłynął (np. cykl o Fafrydzie i Szarym Kocurze). Niektóre z tekstów pozmieniał zgodnie z poradami i sugestiami swego mentora. Już po śmierci starszego pisarza stworzy kilka tekstów będących pastiszami jego dzieł, a także kilka analiz jego twórczości. Wliczają się w to znane eseje: A Literary Copernicus czy Through Hyperspace with Brown Jenkin (te i wiele innych można znaleźć w The Writers of the Dark). Listy do Fritza Leibera są także w książce Letters to C. L. Moore and Others.
Frank Belknap Long (1901-1994) – pisarz science fiction, horroru i fantasy, poeta. Uhonorowany za całokształt twórczości World Fantasy Award i Bram Stoker Award. Ukończył dziennikarstwo na Uniwersytecie Columbia. Wielbicielom Lovecrafta znany z opowieści w świecie mitów Cthulhu (np. z powieści The Horror from the Hills czy opowiadań z tomu The Hounds of Tindalos). Mimo sławy w świecie fantastyki, zmarł w biedzie.
Z Lovecraftem poznał się w 1920 roku. Łączyło ich bardzo wiele: obaj pasjonowali się filozofią, literaturą niesamowitą, zabytkowością, a ponad wszystko – kotami. Rozbieżności też nie brakowało, zwłaszcza w kwestii sztuki modernistycznej oraz polityki, co szczególnie przyczyniło się do rozkwitu korespondencji. Przyjaźń między nimi trwała do śmierci Lovecrafta, a była szczególnie zażyła i serdeczna – HPL nazywał Longa przybranym wnukiem, a siebie tytułował dziadkiem. Long wraz z zamożnymi rodzicami zabierali Lovecrafta w podróże samochodem, do kina i oferowali nocleg podczas jego wypraw na południe Stanów. Zorganizowali ponadto powrót Lovecrafta do Providence po jego „nowojorskim wygnaniu”.
To właśnie Longowi Lovecraft zawdzięcza odkrycie Arthura Machena. On także jako pierwszy napisał opowiadanie wykorzystujące elementy pseudomitologii Lovecrafta – The Space Eaters z 1927 roku (pojawia się w nim m.in. bohater oparty na postaci Lovecrafta). W późniejszych latach dzielili się pracą korektorską dla wspólnych klientów (m.in. Adolphe de Castro i Zealii Bishop).
Long jest autorem biografii czy raczej zbioru wspomnień Lovecrafta, zatytułowanego Howard Phillips Lovecraft: Dreamer on the Nightside. Napisał także eseje wspomnieniowe Some Random Memories oraz One Day in the Life of H.P. Lovecraft (w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft).
Utwory związane z F.B. Longiem: poezje – The Pathetick History of Sir Wilful Wildrake; [On a Scene in Rural Rhode Island]; [On the Pyramids]; To Endymion; [To Frank Belknap Long on His Birthday]; [Na Ambrose’a Bierce’a]; Na The Thing in the Woods Harpera Williamsa; Wyrafinowanemu młodemu dżentelmenowi; To Zara; eseje – The Work of Frank Belknap Long, Jr. Lovecraft i Long (oraz inni pisarze) stworzyli razem Wyzwanie z innego świata.
Samuel Loveman (1887-1976) – poeta, księgarz, krytyk i dramaturg. Utrzymywał kontakty z wieloma osobistościami literatury amerykańskiej (znał m.in. Harta Crane’a, George’a Sterlinga, Ambrose’a Bierce’a oraz Allena Tate’a). Jego ważniejsze dzieła wydane zostały w 2004 roku jako Out of the Immortal Night: Selected Works of Samuel Loveman.
Lovecraft podziwiał jego błyskotliwą poezję już w 1915 roku, zanim jeszcze go poznał. Czytał ją w czasopismach dziennikarzy-amatorów, tak wypowiadając się na jej temat:
Samuel Loveman jest ostatnim z Hellenów — złotym bogiem starszego świata, który zstąpił miedzy pigmejów. Doń należy geniusz poruszającej szczerości, co otwiera w jego jaźni diamentowe okno, przez które widać wyraziście wzniosłe królestwa snów oraz sceny nieśmiertelnego piękna rzadko kiedy i niewyraźne chwytane okiem człeka wieku współczesnego (cyt. za: H.P. Lovecraft. Biografia, s. 532).
Lovecraft w 1917 roku, zaniepokojony brakiem aktywności Lovemana na forum dziennikarzy-amatorów (tamten odbywał wówczas służbę wojskową) napisał doń pierwszy list, który rozpoczął serdeczną znajomość. Spotkali się po raz pierwszy w 1922 w Cleveland. Więzy przyjaźni, która trwać będzie do końca życia Lovecrafta, zadzierzgną w latach pobytu dżentelmenta z Providence w Nowym Jorku, kiedy to Loveman będzie wspierał aktywnie HPL-a w poszukiwaniu pracy i wałęsał się z nim i innymi znajomymi po ulicach metropolii.
Napisał dwa eseje wspomnieniowe o Lovecrafcie: Howard Phillips Lovecraft i Lovecraft as a Conversationalist, które znaleźć można w Ave • atque • Vale: Reminiscences of H. P. Lovecraft. Loveman, dowiedziawszy się lata po śmierci Lovecrafta o jego uprzedzeniach rasowych, zniszczył większość listów, jakie od niego otrzymał. Resztki wydane zostały w zbiorze Letters to Maurice W. Moe and Others.
Lovecraft kilka utworów dedykował Lovemanowi, kilka też powstało dzięki niemu lub ma ścisły z nim związek. Oto ich lista: Editor’s Note to “A Scene for Macbeth” by Samuel Loveman; News Notes (lipiec 1925); To Samuel Loveman, Esq. (ok. 1924-1926); [Na Ambrose’a Bierce’a]; To Saml: Loveman, Gent.; To Samuel Loveman, Esq. (1925); To Samuel Loveman, Esquire, on His Poetry and Drama; W gabinecie redaktora; Lines for Poets’ Night at the Scribblers’ Club; Hypnos; Nyarlathotep; Zeznanie Randolpha Cartera.
William Lumley (1880-1960) – pisarz-amator z Buffalo w stanie Nowy Jork, o którym nie wiadomo więcej nad to, że miał bzika na punkcie mitologii Cthulhu i wierzył w istnienie ksiąg oraz bytów stworzonych przez Lovecrafta. Raczej nie jest spokrewniony ze znanym brytyjskim pisarzem horrorów Brianem Lumleyem.
Wspólnie stworzyli Dziennik Alonzo Typera. Listy do Lumleya znaleźć można w Letters to Woodburn Harris and Others.
Inni, mniej ważni korespondenci: